یه پنجره با یه قفس ، یه حنجره بی هم نفس 

سهم من از بودن تو ، یه خاطرس همین و بس 

توو این مثلث غریب ، ستاره هارو خط زدم

دارم به آخر میرسم ، از اون ور شب اومدم 

ی شب که مثل مرثیه ، خیمه زده رو باورم 

میخوام تو این سکوت تلخ ، صداتو از یاد ببرم 

بزار که کوله بارمو ، روو شونه ی شب بزارم

باید که از اینجا برم ، فرصت موندن ندارم 

داغ ترانه تو نگام ، شوق رسیدن تو تنم 

تو حجم سرد این قفس ، منتظر پر زدنم 

من از تبار غربتم ، از آرزو های محال 

قصه ی ما تموم شده ، با یه علامت سوال 

بزار که کوله بارمو ، روو شونه ی شب بزارم 

باید که از اینجا برم ، فرصت موندن ندارم