آفتاب من ! غروب نکنی ...

که شاخه ی آفتاب گردانی به جستجوی تو 

سر برداشته است.

چشمه ی من! نخشکی که جگری در

عطش کویر سوخته است،

کاشانه ی من! ویران نگردی که آواره ای

بی پناه مانده است،

بازیافته ی من! گم نشوی که بهشت بازیافته

روحی هستی که در دوزخ نشیمن دارد.

ای کالبد من ،روح سرگردان خویش را فراخوان.

حیاتم ببخش که ما کالبد یکدیگریم، که

ما روح یکدیگریم ، که ما آفریدگار یکدیگریم،

که ما" پروردگار" یکدیگریم که ما تمام

جمعیت جهانیم، که ما همه ایم،که ما همدیگریم ،

که ما جایگاهمان زمین نیست، که

ما در این ملک غریبیم ، بی کسیم ،تنهائیم، بیگانه ایم.

                     دکتر شریعتی