نه مرادم نه مریدم ،نه پیامم نه کلامم،

نه سلامم نه علیکم،نه سپیدم نه سیاهم.

نه چنانم که تو گویی،

نه چنینم که تو خوانی ونه آن گونه که گفتند و شنیدی.

نه سمائم،نه زمینم،نه به زنجیر کسی بسته و نه برده‌ی دینم.

نه سرابم،نه برای دل تنهایی تو جام شرابم،

نه گرفتار و اسیرم،نه حقیرم،نه فرستاده پیرم،

نه به هر خانه و مسجد و میخانه فقیرم

نه جهنم، نه بهشتم،چنین است سرشتم

این سخن را من از امروز نه‌ گفتم،

نه‌ نوشتم،بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم.

حقیقت نه به رنگ است و نه بو،نه به های است و نه هو،

نه به این است و نه او،نه به جام است و سبو...

گر به این نقطه رسیدی به تو سر بسته و در پرده بگویم،

تا کسی نشنود آن راز گهربار جهان را،

آنچه گفتند و سرودند تو آنی ...خود تو جان جهانی،

گر نهانی و عیانی،تو همانی که همه عمر به دنبال خودت نعره زنانی

تو ندانی که خود آن نقطه عشقی

تو اسرار نهانی همه جا تو نه یک جای ،

نه یک پای،همه‌ای با همه‌ای همهمه‌ای

تو سکوتی تو خود باغ بهشتی.

تو به خود آمده از فلسفه‌ی چون و چرایی،

به‌ تو سوگند که این راز شنیدی و

نترسیدی و بیدار شدی،

در همه افلاک بزرگی،

نه که جزئی ،

نه چون آب در اندام سبوئی،

خود اوئی،

به‌خود آی

تا بدرخانه‌ی متروک هرکس ننشینی

و به‌ جز روشنی شعشعه‌ی پرتو خود

هیچ نبینی

و گل وصل بچینی.......!